Universal Studios

Opstaaaaaaaaaaan!! We gaan naar Universal Studioooooos! Naar dit uitje hadden we overduidelijk uitgekeken en we haastten ons dan ook naar het ontbijt! Daar werd onze opperbeste mood even gekilled toen we op een Amerikaanse jongeman botsten die - als dat al mogelijk is - nog een groter ochtenhumeur heeft dan ik! Hij voelde zich even in zijn eer gekrenkt toen we, nadat hij al 5 minuten stond te twijfelen over een bord scrambled eggs mét of zónder bacon, wilden voorsteken! The fine young man liet dit ook merken door verbaasd te zeggen: "OMG, did this JUST happen, are you serious?", waarop ik even in een Franse colère schoot (doch in de Nederlandse taal). Zoveel onbeleefdheid ben ik immers niet gewoon hier in peaceful LA! Hij bleef echter doordrammen over het onrecht dat hem was aangedaan waardoor ik, nog steeds in french-mood, mijn bord op zijn plateau zette en lief zei: "here you go, enjoy"! De jongeman werd knalrood en gaf me beschaamd, zonder één woord te zeggen, mijn bord terug. Kirsten, die het hele tafereel had aanschouwd, liep grinnikend naar onze tafel waar ze van Mister Sweetiepie een verontschuldiging kreeg. Ik bleef langs de andere kant wel figuurlijk op mijn honger zitten ;).

Jullie weten natuurlijk dat we ons daardoor niet uit ons lood laten slaan! We pikten Danielle (onze Nederlandse girlfriend) op en zetten koers richting ticket office! Bruincardholders kunnen op UCLA goedkoper aan allerlei tickets geraken en voor $55 zijn we nu trotse bezitters van een two day ticket Universal Studios! Zoals je in vorige posts al kon lezen: LA public transportation is a b*tch dus om tot Universal te geraken, hadden we een reis van anderhalf uur voor de boeg. Deze ging, tegen alle verwachtingen in, verrassend vlot! Zouden we dan toch écht vrouwen van de wereld zijn?!

Eenmaal voet gezet op Universal-bodem was Kirsten niet meer te houden: "Amai, Roxan, zie dees!", "Wauw, ik wil ne fotooooooo!!!", 'Kijk daar...en DAAR!", like a kid in a candystore! Aan het einde van deze tirade zei ze wel "als het irritant wordt, just slap me!" maar zover is het nooit gekomen hoor!

Nu zou een volledige oplijsting van de attracties kunnen komen maar, wees gerust, dat doe ik jullie niet aan! Twee van deze attracties waren echter zooo leuk dat ik het niet kan laten om ze even snel te beschrijven:

Jurassic park: the description covers it all: a treacherous plunge straight down an 84-foot vertical drop waterfall! Het begin van de tocht was in ieder geval adembenemend, een oase van rust met vredelievende dinosaurussen die af en toe voor een welkome verfrissing zorgden. Spijtig genoeg dook er op het einde van de rit een gigantische T-Rex op. We waren al verstijfd van de schrik maar dit was slechts een voorsmaakje van wat nog komen zou... We naderden namelijk de 84-foot waterfall die ons écht verticaal een vrije val liet maken waardoor de slechtste lunch ooit, terug in onze keel kwam te zitten! Nadat we weer met beide voeten op de grond stonden, ruimden onze screams wel plaats voor een stoere: "eigenlijk was er niet zo veel aan he?".

The Simpsons: nadat ik een foto met my homeboy Bart Simpson had afgedwongen, besloten we aan te schuiven voor wat 'an amazing virtual experience' zou worden. Het wachten duurde naar onze mening wel enorm lang; eindeloze rijen met jengelende kinderen en mensen kreunend en puffend onder de ondraaglijke hitte (het was die dag zéker 35°)! Toch werd ons verlichting gebracht: enerzijds door waterverdelers, anderzijds door nonstop Simpsons-afleveringen op grote plasmaschermen! This is America, natuurlijk!

Eenmaal bij het laatste aanschuifstation werden we gewaarschuwd voor de risico's die deze attractie met zich zou meebrengen, dit werkte uiteraard niet bevorderlijk waardoor we met een klein hartje aan het avontuur begonnen... In het wagentje spelde men ons ook nog eens de les: armen en benen binnenhouden want de gevolgen zouden niet te overzien zijn, we thought this was a kid's ride... Achteraf bleek natuurlijk dat al onze zorgen voor niets waren, de rit was enorm cool maar in geen enkel opzicht gevaarlijk, hoewel Kirsten in het begin niet echt een fan was van de roterende beeldschermen (niet voor mensen met wagenziekte dus!!).

Om de dag in schoonheid af te sluiten, sprongen we nog snel op de laatste Universal-tram om de befaamde studio-tour te bewonderen. Deze leek in het begin maar een flauwe bedoening te zijn, betonnen studio's die we enkel langs de buitenkant mochten bekijken waarvan de gids dan zei dat er uiterst geheime en ook soms wel immens populaire opnames in plaatsvinden. We keken elkaar dan ook aan met opgetrokken wenkbrauwen; was dit nu de kers op de Universal-taart?! Gelukkig klaarde de hemel boven onze tramwagon op en bracht de tour ons naar sets van bekende producties: Desperate Housewives, Bones, Fast and the Furious, Jurassic Park, The Mummy en zoveel meer! Ook de King Kong (3D)-ervaring en aardbeving waren geweldig en Kirsten is zo mogelijk nog meer gefascineerd door de hele TV- en filmwereld :)!

Na het obligatoire winkelen achteraf, namen we de metro en bus terug naar onze vertrouwde Rieber Hall. Het was toen al bijna middernacht en dus time to call it a day!

Kirsten vertelt jullie volgende keer meer over onze eerste Hollywood-ervaring!

x.

Roxan

Fraternity, not for us

Na zaterdag een hele dag aan de pool gelegen te hebben, werden we plots door een imposante zwarte man, vlak voor onze Rieber Hall, uitgenodigd voor een party. Een frat party want dé place to be was 'Delta alpha enzovoort'. Delta what? Dus, Kevin Junior, zo gaat de imposante zwarte man eigenlijk door het leven gaf ons zijn nummer en vroeg een seintje te geven bij aankomst 'and he'll lead us the way'.

Dus met veel bravoure bestookten wij onze twitter, mail en facebook met de trotse melding: 'we're going to a frat partyyyy!!!' En na enig fashion-overleg - het zou toch maar casual worden, want buiten gratis bier en veel dronken Amerikanen was er niet veel fancy te beleven - waren we ready to go.

Aangekomen bij het lelijkste en donkerste frat house on the block, bleek dat ook daadwerkelijk de place to be zijn. Voor het raam stond imposante zwarte man nummer 2 met een pillamp naar ons te schijnen brullend dat de "Party was just getting started"... Wij - ietwat onder de indruk - duwden elkaar al schuifelend de trap op. Kirsten: "I'm not going first, Yana, you go first." Yana: "No I'm not going first, Roxan?" Roxan: "No way." Enfin het resulteerde in met drie tegelijk proberen ons door de deur te persen wat onze entrance iets minder spectaculair maakte dan verwacht.

Binnen stonden we dan in een grote naar-bier-en-wiet-ruikende ruimte omsingeld door imposante zwarte man nummer 3 tot 10. We're at a black frat party you say?

Op tijdspanne van één minuut zagen we enkele meisjes, zeker niet ouder dan 17, in hun ondergoed en legging en twee IZM's met hun broek tot op hun knieën. Met daarachter het bier. Al lispelend werd door ons een plan bedacht dat nog net niet 'run for your life' inhield, maar er wel voor zorgde dat we met enige vaart en weer met drie tegelijk (het "Girls, girls, staaaay" negerend) door de deur gingen.

Tot daar dus onze eerste echte frat party. Amazing... We zijn de avond geeindigd in O'haras met toch wel twee vodka cranberries achter de kiezen (de Adios Motherfuckers bestaande uit: tequila, blue curracaou, vodka en gin, die de boys dronken, hebben we aan ons laten voorbij gaan. Want de naam zegt het al, je eindigt for sure op grond!) om ons frat verdriet te verdrinken.

Needless to say dat we zondag hebben uitgeslapen en de rest van de dag met onze luie konten aan het zwembad hebben gelegen. Daar werden we getrakteerd op Amerikaanse coolness. Zoals jullie wel weten moeten onze geliefde mede-studenten met de Amerikaanse nationaliteit wachten tot ze 21 zijn om te mogen drinken. Eens ze die leeftijd bereikt hebben is het zoals een hongerige hond alleen laten bij de beenhouwer... Met alle heldenverhalen vandien. Dus, naast ons aan het zwembad: the one who smokes a lot of weed, the one who wants to smoke a lot of weed and drink a lot of beer and the one who was drinking a lot of beer and already smoked a lot of weed before coming to the pool.

En ik kan nu niet anders dan verder gaan in het Engels, of ik zou dike hele 'coolness' van het gesprek verliezen: "Yeah, I like my shit, you know. I know this place, where they really fuck it dude, it's so fucking amazing, you're like really tripping, it's the shit." "Oh yeah, it's in Beverly Hills, right?" "I've been there." "I have like a Medical weed card dude, but a cop pulled me over and I was like shit, I ain't gonna tell 'em I've got weed in the car. So I stashed my weed in my seat and he just let me pass, but if he had asked 'oh do I smell weed' I would have said: 'djee officer, that's right', and then I would have pulled my card up under his nose."

Needless to say that we were like really impressed...

Terug met de beide benen op de grond dan maar, en hoe beter dan voor de eerste keer in ons leven helemaal alleen onze was te doen. Jep, deze twee verwende nesten konden voordien steeds rekenen op de hulp van de mamies. Maar die zijn hier niet, dus we moesten zelf sorteren, waspoeder vinden (met wasverzachter of niet was de belangrijkste vraag in de winkel), en de instructies van de wasmachines begrijpen. Dat in een ruimte van minstens 30 graden was geen sinecure. We moesten ongeveer 4 machines draaien en twee keer droogkast, als je weet dat elke sessie 5 'quarters' kost werd dat wel een dure was. Plus, je kan ook enkel met die domme 'quarters' betalen waardoor we telkens terug beneden aan de balie stonden met onze dollars om ze in te wisselen.

Ik kan jullie met enige trotsheid melden dat niets gekrompen of verkleurd is, hoewel het er even om spande met roxan haar zwarte broek met beige stippen die plots grijs waren. We voelden ons uiteraard ontzettend volwassen.

One day, we'll be great houswifes. (Iedereen heeft toch door dat dit een grap is, right?)

x Kirsten

Sons of beaches

"Wij gaan ne cabrio huren, gaat ge mee?" - De boys hadden dus het plan een "cabriootje" te huren en ons uit te nodigen voor een dagje beachen. Om de tijd tijdens het wachten te doden, speculeerden we over het soort van voiture dat ons zou voorgereden worden. Wij dachten eigenlijk dat ze met een verouderd model zouden aankomen (het huren bleek namelijk niet zo duur). Niets was minder waar, gisteren kwamen ze aangereden in een enorm coole grijze (ik ken geen types, enkel kleuren) Mustang cabrio! Hop in girls!!!

Als passagier van deze twee ben je getuige van een boeiend schouwspel dat ik niet anders kan dan vergelijken met een scène uit 'Keeping up Appearances'! Aan de ene kant heb je Michiel (aka Richard), die de king of the cabrio is en aan de andere kant heb je Matthias (aka Hyacint Bucket), wie constant het angstzweet uitbrak en die, denk ik, tijdens de rit 10 keer gestorven is. Graag deel ik met jullie een greep uit de woordenstroom van de boys:

"STOP wil zeggen stop en niet, ik rijd rustig door he!", "jaa wete, pakt anders een volle witte lijn, da mag ni zene!", "30 mph Michiel, 30! Ze flitsen hier wel e", "oranje is het nieuwe groen zeker?", "ja tuurlijk, zet de gps maar af, ge kent hier toch uwe weg hé?", "ah ja, steek anders 4 rijbanen tegelijk over zonder uw lichten aan te steken, gij wilt ons dood of wa?!"!

Needless to say dat al dit sarcasme op de achterbank warm onthaald werd en dat we ons bijgevolg de hele autorit kreupel gelachen hebben.

Na deel 1 van de amusante tocht, was het tijd voor de eerste beachsstop: Santa Monica. Santa Monica is zoals je je het in je dromen hebt voorgesteld. Immens brede en lange witte stranden, geweldige surfgolven en natuurlijk de wereldberoemde Santa Monica Pier (je weet wel, die met het reuzenrad). Om op deze Pier te geraken, wandelden we een stukje over de dijk die "muscle beach" genoemd wordt. Kleerkasten showen daar hun opgepompte spieren door allerlei kunstjes aan ringen en andere toestellen uit te voeren. Tot groot jolijt van de aanwezige bakvissen die zich al deze spiermassa's lieten welgevallen. Kirsten en ik waren niet echt onder de indruk, hálloooo wij hadden Hyacint & Richard!
Het Santa Monica-gevoel omschrijven is echt onmogelijk, daarom laat ik de foto's voor zichzelf spreken!

Deel 2 van de autorit was even iets minder amusant toen we door een traffic jam nog maar 30km/u konden rijden en we opeens middenin een wespenzwerm terecht kwamen. Dit zorgde uiteraard voor paniek in de hele auto en er ontstond ongelofelijke chaos! Al rijdend probeerden we snel het dak terug te sluiten, maar we all know dat dat NIET kan tijdens het rijden, dus het kwam vast te zitten waardoor er nog meer paniek ontstond, uiteraard vooral van Hyacint's kant. Bovendien werden door het sluiten van het dak de wespen in onze auto gevangen en waren we zo mogelijk nog meer blootgesteld aan deze stekende wezens. Daarop besloot ik dan ook maar om mezelf te beschermen door me in een handdoek te wikkelen en 5 minuten stoicijns stil te zitten, waardoor Kirsten niet meer kon praten of bewegen! Dit kwam echter niet door de wespen maar wel door het feit dat ze bijna stikte van het lachen. Van mijn paniekaanval zie je hieronder het bewijs, ach, a girl's got to do, what a girl's got to do!

Op naar stop 2 dan, MALIBUUU (en de vruchteloze zoektocht naar een strand). Je zou denken dat Malibu bezaaid ligt met stranden en bars, wel dat viel tegen. Toen we op de Pacific Coast Highway (PCH) Malibu meer en meer naderden, viel het ons op dat er geen echt Malibu-dorp is (of dat hebben we althans niet gevonden) waarop er dan impulsief werd beslist om "naar rechts te gaan"! Deze "rechts" leidde ons door de Santa Monica Hills: dit bleek een aangename verrassing te zijn! Bergen rondomrond, hemelsblauwe lucht en the occasional ooeehhss and aaahhss! Bijna klaar om af te druipen en terug koers te zetten naar Santa Monica, bots ik in mijn Lonely Planet (dank je mama) op Malibu Bluffs Park. Op deze plek heb je het mooiste panoramische zicht over de oceaan, Malibu en de Santa Monica Hills! Na een discussie over waar Japan nu wel zou liggen (we hadden allevier een ander idee), hopten we in de Mustang richting Santa Monica waar we ons te goed deden aan een heerlijke Italiaanse pasta!

Op een uurtje hadden we onze tagliatelle wel achter de kiezen maar op de ene of de andere manier waren we in een diep gesprek verzeild geraakt, waardoor we nog 2 uur langer (zonder iets te consumeren) aan ons gezellige tafeltje zijn blijven zitten. Toen we eindelijk doorhadden dat de ober ons al enkele vuile en veroordelende blikken had toegeworpen, beseften we dat het tijd was om dit etablissement te verlaten en ons terug richting Westwood te begeven.

Samengevat: we sure had our Malibu-moment!

x
Roxan.

What we do best

Luid en overtuigend hadden we het overal vermeld: we're going to take the bus too Santa Monica and get sunburned. Jammer maar helaas had de zon die boodschap niet doorgekregen en bleef die achter in Westwood en werden wij op een koud welkom ontvangen door een dik pak grijze wolken en koude wind at the Santa Monica beach.

Gelukkig is de badstad voorzien van heel wat shopgelegenheid, dus in plaats van te zonnen, dat kunnen we hier nog elke dag, we did what we do best: winkelen!

Victoria's Secret, Abercrombie & Fitch, Forever 21, Sephora, Steve Madden en H&M hebben allemaal de achterkant van onze Mastercard gezien. Waardoor we beladen met tassen op de bus eindigden. Zo'n busrit is trouwens al een hele ervaring op zich. Je betaalt maar 1 dollar om de bus te nemen... En, iedereen weet dat dat snel bijeen te rapen valt, waardoor de gemiddelde dakloze een groot deel van zijn tijd op deze vierwielers doorbrengt. Enter: drie jonge dames met een behoorlijk budget aan kleding in hun tassen is gelijk aan: wreed spannend! :)

Buiten beschouwing latend dat Roxan na het eten van een enorme hamburger met friet stierf van de buikpijn was het al bij al een geslaagde dag. (mijn seafood ravioli was daarentegen bang-e-lijk goed)

Ik vrees dat dit zowat alles is wat we die dag deden, vandaar dat we vandaag er ook bij betrekken, het zou anders maar een kort verhaal zijn en jullie zijn ondertussen al anders van ons gewoon! (plus, door het hele shopverhaal uit de doeken te doen zouden we onze mannelijke lezers verliezen)

Vandaag hadden we weer les. Ik moet nog iets bekennen, daar waar Roxan de tijd van haar leven had bij public speaking in de voormiddag, haatte ik elke minuut ervan van begin tot eind in de namiddag. Eerst en vooral omdat ik een verschrikkelijke klas zit (mijn klasgenoten zijn kort samengevat: ongeïnteresseerd, onbeleefd, bezig met zoveel mogelijk telefoonnummers te verzamelen en just no fun) en ook omdat ik de les zelf ontzettend saai en veel te makkelijk vind. Ik voelde me echt een kleuter (we werken dan ook echt met gekleurde stiften en maken tekeningen en krijgen super eenvoudige opdrachten). Daarom heb ik besloten om die les te laten vallen (ik kan immers niet naar die van Roxan veranderen omdat ik in de voormiddag mijn directing les heb) en ga ik me inschrijven bij 'communication studies: Hollywood studies'. Jep, op mijn lijf geschreven! :) 

Ik moet er wel bij vertellen dat Roxan haar les wél leuk is en beter omdat ze maar met de helft zijn van mijn les en de klasgenoten veel actiever meewerken. The difference the crowd makes...

Daarna zijn we, again, naar het zwembad getrokken om aan die Californian tan te werken. Tot hiertoe valt daar nog niet veel van te bespeuren en het zou maar zielig zijn als we even wit terugkomen als bij aankomst!

Ondertussen is Roxan al helemaal into the American way of life. Als we over straat wandelen (of in de badkamer komen, of op de gang van onze kamer, of in een winkel,...) roept ze steeds ontzettend enthousiast 'Hiiiii' - soms met nog een how are you er achteraan - naar random mensen. Waarop ik steeds met een brede zwaai mijn hoofd draai om te kijken wie dat is, en als ik ze dan niet herken (wat meestal zo is) vraag ik aan Roxan: 'Wieisdat?', waarop Roxan antwoordt: 'kweeni', waarop ik: 'kende gij die?', waarop Roxan: 'neen, ik zeg gewoon tegen iedereen goeiendag.' Waarop de persoon die de 'Hiiii' te horen kreeg tegen die tijd al lang besloten heeft dat wij gewoon crazy foreign people zijn...

Maar, deze crazy foreign people are ready for bed!

Slaapwel, :)

x Kirsten

Feed the brain

Feed the brain, dit namen we heel letterlijk toen we Hedrick Hall binnenwandelden om ons tegoed te doen aan een uitgebreid ontbijt. Omdat er tussen onze twee "classes" maar 10 minuten pauze zit, besloten we zeer deftig te brunchen, denk aan, cereals, scrambled eggs, sausages, pancakes, french toast en veel meer! Met een goed gevulde maag begon Kirsten alvast aan haar calvarietoch naar Melnitz Hall! Good thing dat Miss Jacobs haar lessenrooster de dag ervoor nog even had gecheckt, want bleek dat The Next Scorsese zich om 10 am diende aan te melden en niet om 10.45 zoals we altijd hadden gedacht.

Iets later vertrok ook ik, toch wel zenuwachtig, naar mijn eerste les: Communication Studies 1A: Public speaking for nonnative speakers. Na een paar kilometer "vals plat" en honderden trappen, kwam ik uitgeput aan bij de opgewektste vrouw aller tijden, Sylvia Merschel (but you can call her Sylvia, of course ;)). Er volgen maar 13 international students de voormiddagles van deze flamboyante dame. Dit deert haar overigens helemaal niet want: "that's great, I can give you a lot of attention because you are all special people"! Deze quote was zo over-the-top Amerikaans dat ik even dacht dat er een grouphug zat aan te komen, gelukkig bleek dit enkel een doemscenario te zijn.

Er werd van ons wel verwacht dat we ons kort voorstelden aan de "hele" groep. Natuurlijk mocht ik, omdat ik al een connectie met Sylvia had (thanks Emmelie ;)), als eerste aan de beurt. Na mezelf kort voor te stellen, had ik gehoopt me in alle stilte gewoon terug naar mijn stoel te begeven. Dit was naast de vragen van mijn classmates gerekend! Waardoor ik dus na een introductie van 5 minuten, een 20 minuten durende uiteenzetting moest geven van de politieke situatie in ons land. Mind you dat de meeste van mijn medestudenten België zelfs nog niet eens weet liggen: "oh Belgium, is that in Europe?", geen grap!
Needless to say dat dit als introductie wel kon tellen!

Op naar de tweede les dan, World Politics! Bizar is, dat ik de enige internationale student ben die deze les volgt en dus een klein beetje uit de toon val. Ik sloot me aan bij een groepje Amerikanen die na de eerste 10 minuten van deze les reeds slapend op hun desk lagen, how rude! De professor stelde zich voor als Dick Anderson, wat in de zaal voor algemene hilariteit zorgde. Het lachen maakte echter wel snel plaats voor immens respect toen bleek dat "Dick" 30 jaar voor de CIA werkte en meevocht in Vietnam. Als klap op de vuurpijl bleek de man ook nog Nederlands te praten: "I heb nog 1 year gestudeerd in Arhnem". Zijn Amerikaans accent nam wel de bovenhand, desalniettemin: zoiets smeedt een band!

Dit is trouwens ook een beetje een speciale blog, vandaag krijgt Kirsten ook even het woord om uitvoerig over haar Directing for Film and Television class te vertellen:

Dus; doordat mijn les eerder begon dan die van Roxan, moest ik superzenuwachtig en zielig en alleen de ellenlange wandeling richting Melintz hall volbrengen. Gelukkig waren we de dag daarvoor al gaan zoeken waar het film and television building zich bevond, want goudvis die ik ben (ik onthoud nooit waar ik al eens eerder ben geweest) had ik het alleen met ingewikkelde kaart nooit gevonden. (I know what you're thinking: vrouwen en kaartlezen... jaja)

Uiteraard was ik een kwartier op voorhand present, gelukkig maar, want mijn lokaal bleek onvindbaar. Drie mensen aangesproken en telkens naar een andere kant gestuurd worden: dolletjes. Uiteindelijk ben ik op goed geluk, met zelfzekere blik, achter een hoop wachtende mensen gaan staan, turend op hun papieren om te ontdekken of ze ook directing for film and TV volgden. They did!

Nadat de T.A. (teaching assistant) ons had binnengelaten in het lokaal, kwam er een uithangbord van waaaay to many hamburgers met witte kerstmanbaard en ziekenkasbril aangesjokt. Blijkbaar de lector. Hij bleek een regisseur van sitcoms slash producer van sitcoms te zijn. Hij begon ook direct met een persoonlijke biografie en bleek - gelukkig - een interessant verteller. Ik ben dan maar naarstig beginnen noteren, wat overigens geen sinecure was, denk: typische Amerikaanse klapbureautjes waar net je schrift op past (dus je arm niet), waardoor je je buur te pas en te onpas een ferme elleboogstoot verkoopt tijdens het noteren - way to make friends - en je pennenzak het moet stellen met een plaats op je schoot.

Enfin, mijn eerste opdracht is al direct binnen: een storyboard maken van drie scenes van een script naar keuze (ideeën zijn altijd welkom, liefst geen massa-scenes. We houden alle begin makkelijk! :)
We gaan werken met een soort van 3D programma waarvan we zelf moeten uitdokteren hoe het werkt. Ik ben alvast van plan om dikke vrienden te worden met de computernerd die rechts voor me zat. Want '3D programma' plus 'zelf uitdokteren', is gelijk aan 'ERROR' in mijn brein! Maar, ik heb er in ieder geval zin in. Da's het belangrijkste, right? Goed, terug over naar Roxan:

's Avonds was er voor het eerst party-time ingepland! Het eerste idee was om de bus te nemen naar Santa Monica maar je moet weten: LA public transportation is a b*tch... Over naar plan B dus: O'hara's! Na 3 kasten van buitenwippers te hebben getrotseerd (paspoortcheck, jep, we're 21+), kwamen we in een sportsbar terecht waar op metershoge schermen allerlei baseballgames afgespeeld werden. De waitress die we toegewezen kregen, was alweer over the top vriendelijk (die Amerikanen, we kunnen er nog iets van leren) omdat zij natuurlijk aasde op een grote fooi.

Naarmate de avond vorderde veranderde de sportsbar in een danscafé en raakte de dansvloer al snel overbevolkt. Van op veilige afstand, konden we heel het tafereel aanschouwen en dachten we bij onszelf dat die Amerikanen toch wel professional dancers waren. Deze mening moesten we wel bijstellen nadat ons oog viel op een jongeman die een (underaged?!) meisje stond te 'dryhumpen' (n.v.d.r. wanneer een jongedame zich met haar heupen zeer promiscue en uitdagend, met kleding aan, tegen het kruis van de jongeman aanwrijft, al dansend)! Het bleef jammer genoeg niet bij dryhumpen, het meisje zwierde haar been tegen de muur waar de jongeman natuurlijk gretig op inspeelde. Zo kwam al dansend de hele kamasutra aan ons voorbij, op z'n minst speciaal te noemen!

That's about it!

x

Roxan. (en Kirsten)

Shut your waffle

Breakfast

Kirsten gilt over de eetzaal: "Roxan, Roxan, kijk kijk!!!"
Roxan: "Wat?"
Kirsten: "Paaaaancakessss!!"

Enkele luttele seconden later...

Roxan gilt: "Kirsten, Kirsten, kom SNEL!"
Kirsten: "wat?"
Roxan: "Belgian Waffles!!!"

Waarop wij dus beiden enthousiast beginnen te melden met ons allerbeste Amerikaans accent: "yeah, we're from Belgium. Those are our waffles, great huh?" Waarop de vrouw achter de toog ons met een ongeïnteresseerde 'so what wij-hebben-hier-ook-chinese-rijst-en-mexicaanse-wraps-en-italiaanse-pizzas' blik de mond snoerde. Met het recent uitgebrachte 'dood aan alle Belgen' in het achterhoofd besloten we dan maar om ons verder koest te houden...

Met een Begian waffle achter de kiezen was het de hoogste tijd om richting Ralphs en whole Food te trekken om onze watervoorraad aan te vullen. Omdat we nog geen auto hebben, was het strakke plan om onze handbagage koffer mee te rollen en daar het water in te vervoeren... De weg naar beneden was erg gemakkelijk, de 20min durende weg naar boven, met 15kilo aan water achter ons aanslepend: not so much! Ik zou het gerust willen vergelijken met de Mont Ventoux oprijden, niet dat ik dat ooit gedaan heb, maar het kwam volgens mij aardig in de buurt! Roxan en ik heb al puffend en zwetend de top bereikt, en bij aankomst meteen de helft van het water soldaat gemaakt.

Je kan dus vast begrijpen dat het daarna de hoogste tijd was om de 'pool' samen met Yana en Lorenzo (een Nederlandse jongen die we samen met de blote voeten man ontmoet hebben)  te ontdekken, kwestie van inspanning te combineren met ultieme ontspanning.

Het duurde niet lang of er kwam een jongen op ons af met als pick up line: 'do you have some sunscreen for my tattoo?' Al insmerend nodigde hij ons uit voor een heuse party deze vrijdag in hun doorm, waarop  Roxan meteen anticipeerde en zijn nummer vroeg (we hebben trouwens een Amerikaans nummer vanaf nu voor al onze local friends).

Dus vrijdag hebben wij onze eerste echte studentenfuif voor de boeg. Ons ultieme doel is om ook bij een 'fraternity party' binnen te geraken, maar dat blijkt moeilijk als je geen connecties hebt. Maar, we zijn er zeker van, we'll get those connections! :)

Na de pool was het tijd voor een douche, jammer maar helaas waren die allemaal pretty dirty. Als in: dikke zwarte haren die overal tegen de muur plakten, ontschmink doekjes die waren blijven rondslingeren, lavabo's die van boven tot onder nat gespetterd waren... Tof! En de toilet-verhalen ga ik jullie besparen. Maar het zat er aan te komen, 4 toiletten en 4 douches voor 30 meisjes... Yuk!

Het is telkens een beetje een mentale strijd overwinnen om in de douche te stappen, maar goed, we willen wel proper bijven!

x Kirsten

Getting UCLA'ed

Na een hele korte nacht - herinner je we waren wakker om 5 am, deels door de jetlag, deels door het feit dat onze kamer zich ergens in Alaska leek te bevinden - hadden we nog een hele zondag als regelnichten voor de boeg. Om 12 uur werden we aan één of andere office verwacht om onze "Bruin-card" aan te maken.

Na een ontbijt bestaande uit crackers en Oreo's (we zijn beiden licht verslaafd), spraken we op het plein voor Rieber Hall af met Yana, Alyzée en Valentin (jep jep, zijn ouders noemden hem Valentijn...), om gezamenlijk onze administratieve rompslomp af te handelen. The more the...

Georganiseerd als we zijn, stonden we natuurlijk om 11u35 al op post voor "the office". Daar waren we getuige van een sterk staaltje Amerikaans inzicht: vijf medewerkers die krampachtig een aanschuifsysteem probeerden op poten te zetten. Dus: paaltjes met linten zoals je wel eens ziet in een pretpark, alleen was dit niet zo prettig ;).  Na een kwartier van trekken en sleuren, leek het kleinood eindelijk ready for use. Maar dat was buiten een boosaardige Aziatische (waarover verder veel meer) vrouw gerekend. De rij voldeed duidelijk niet aan haar hoge eisen en dat liet ze dan ook duidelijk merken. Na weer 10 minuten van hetzelfde trekken en sleuren, bleek de Cruella De Vil herself eindelijk tevreden en mochten we 'beginnen aanschuiven' (hallooo, dat waren we al de hele tijd aan het doen, zoals normale mensen voor de deur, zonder stomme paaltjes).

Aangezien we eerst in de rij stonden, dachten we ook ongelofelijk snel weer buiten te zijn . Helaas, - and we should have seen this coming - was dat niet het geval, alweer bleek er weinig organisatorisch talent aanwezig te zijn in "the office". Eén computer bleek niet te werken en de beste oplossing dat the office team vond was door de "vijf-personen-starend-naar-een-computer"-techniek toe te passen. Het lange wachten werd uiteraard beloond met een bijna verblind te zijn door de flits van "the office" fototoestel, zijn we nu beiden trotse bezitter van een overbelichte foto op onze UCLA Bruin-card.

Door ons crappy breakfast en het lange aanschuiven waren we ontzettend hongerig en besloten dan ook het studentenrestaurant in Hedrick Hall een bezoekje te brengen. Vanaf we daar binnenkwamen werden we overspoeld door een geur van pizza, cheeseburgers en brownies. Dient vermeld te worden dat Kirsten en ik vol-le-dig uitgehongerd waren waardoor we al wandelend reeds een pizza-slice naar binnen geschrokt hebben, lonkend naar al dat andere lekkers (with the grease dripping down our chin).

And then...na zo lang wachten, was het ein-de-lijk tijd voor Victoria's Secret. Gelukkig wou Yana, zij is echt onze UCLA-guide, ons de weg tonen naar that little piece of heaven, zodat we geen onnodige omwegen zouden maken en daardoor - god forbid - kostbare shopminuten zouden verspillen. Eens binnen overviel ons een overdaad aan allerlei lingerie, swimwear, sweaters in de leukste snoepkleurtjes en het beste aan dit alles, was dat bijna elk item in deze winkel 'on sale' was. Ons voornaamste doel was echter een trui te vinden om in onze Alaska-kamer te kunnen slapen zonder telkens wakker te worden van de koude (that's right: we're in L.A.!). Uiteraard werd ons zoeken beloond en vonden we ook - verrassend genoeg - nog vele andere leuke gadgets, waardoor ons eerste VS-shop-avontuur een voltreffer was.

Natuurlijk moest er ook een beetje work volgen, als in: book shopping. In de UCLA-store is er een megagrote schoolboeken-afdeling, vol goeie moed stapte ik naar de computer die mij ging vertellen welke boeken ik allemaal nodig zou hebben. Helaas genoeg, het bedrag van de verplichte boeken werd begroot op een mooie $ 592! Denkende aan mijn slinkend shoppingbudget, besloot ik enkel het boek voor World Politics te kopen, dat me toch ook $ 82 kostte. Het is het hopelijk meer dan waard. Kirsten was niet verplicht boeken aan te kopen, maar deed het toch, uit solidariteit, denk ik. Much appreciated!

Om 7 pm werd er voor de internationale studenten een orientation ingericht op de patio van onze eigenste Rieber Hall. Het werd ons dan pas duidelijk hoeveel internationale studenten onze session volgen en hoeveel van deze internationale studenten Aziatisch zijn. Het zag er letterlijk zwart van het Aziatische haar (wat je ook duidelijk in de douches merkt, JAK). Deze Aziaten zijn echte studiehoofden en komen allemaal aan met een extra koffer met boeken (no kidding). Ze zijn dus wel enorm vriendelijk, maar niet zozeer de party animals.

Yana, Kirsten en ik hadden ons tijdens de orientation op een muurtje gezet, zodat we een mooi overzicht hadden over de verschillende mensen. Na eerst verscheidene übergays gespot te hebben (denk aan: geëpileerde wenkbrauwen, highlights, oranje huid en roze kettingen), viel ons oog op een jongen die zich op blote voeten over de campus begaf. Zoals jullie weten zijn we niet meteen de meest subtiele meisjes waardoor deze jongen ons gestaar natuurlijk snel opgemerkt had. Ok, vooral na een luide "WEEEIRD" van Yana tot 20 meter verder gehoord te hebben, dacht deze kerel werkelijk touche te hebben. Hij kwam meteen met de meest vreemde pick-up line op Yana afgestapt: "Hey, you're eating an apple, I ate one before, is this enough to start a frienship?" Na een pijnlijke stilte had hij nog steeds niet door dat hij weinig kans maakte en begon dan maar een one-man-conversation, uiteindelijk droop hij 'angry' af (of dat is toch roommate ons vertelde achteraf).

Dit waren de highlights voor dag 2, there's still so much more to come, Kirsten begint er alvast morgen aan!

x

Roxan.

Welcome to LA

Na maanden van aftellen en ons door een heleboel papierwerk heengeworsteld te hebben is het ein-de-lijk zo ver: Roxan and Kirsten have arrived in Tinseltown!

Omdat we nog met een ontzettende jetlag zitten, zijn we vandaag al sinds 5u (2u Belgische tijd) uit de veren. Tijd genoeg dus - want hoeven pas om 11u beneden te zijn - om verslag te brengen van dag één op Amerikaanse bodem.

Onze vluchten zijn in ieder geval 'real smooth' verlopen. Buiten beschouwing latend dat ik naast een dikke Amerikaan van Orange County zat die steeds mijn armleuning inpikte en ook steeds met zijn vlezige ellebogen het lampje aan - en uit duwde terwijl hij sliep (hij was overigens wel vriendelijk hoor). Ook dat ons zitvlak na 8u in een vliegtuig aanvoelde als staal, nemen we er gewoon bij.

Maar dan (het moest ooit foutlopen), bij aankomst in LA moesten we de douane nog zien te overtuigen om ons ook daadwerkelijk binnen te laten in het land. Dat bleek niet zo simpel. Al tijdens het aanschuiven hadden Roxan en ik in het snuitje dat die Chinese douanier links geen makkelijke man bleek. Lees: iedereen werd daar steeds 5 minuten langer tegengehouden dan bij de andere douaniers. Waarop wij dus met volle overtuiging onze vingers kruisten zodat we niet bij de Nazi der douaniers zouden terechtkomen... Offcourse eindigde ondergetekende wel bij hem.

Na kortaf een 'hellohowareyou' te hebben afgedramd en met opgetrokken wenkbrauw een blik op mijn paspoort te hebben geworpen, bleek dat zowel roxan als ik (na 20min aanschuiven) nòg een blad moesten invullen... Dus moesten we terug van nul beginnen, waardoor we pas bij de bagageband aankwamen als allerlaatsen, met onze koffers die moederziel alleen in een hoekje stonden.

Enfin, eind goed al goed. Na een dik half uur aan de bushalte wachten, hebben we een shuttle genomen die naar westwood (waar UCLA ligt) reed, voor 5 euro, en daar zaten we direct met allemaal jongeren van UCLA op de bus, dus dat was wel grappig. Vooral omdat wij honderd uit zenuwachting in het boerenvlaams aan het converseren waren, terwijl de rest cool wezend naar hun iPod zaten te luisteren. They've ben here before.


Uiteindelijk kwamen we pas rond 16u aan bij UCLA (na een taxi te delen met een frans meisje, omdat je 20min bergop moet wandelen vooraleer je onze Rieber hall bereikt. Gewoon te voet is dat uiteraard te doen, maar met onze overload aan koffers: not really! :) Daar aangekomen moesten we opnieuw wachten, tot 17u, vooraleer we in onze kamer konden, waardoor we ook nog een russisch meisje hebben leren kennen (behangen met tiffany armbadjes, kettingen en oorbellen - rich kid -, maar wel een leuke) die hier vorig jaar ook al is geweest.

FYI, wij zijn hier tot hiertoe de oudsten. Enkel de Amerikanen zelf lijken wat meer onze leeftijd, maar die hebben we nog niet echt ontmoet. (de russische is 17 (?!) en de franse is 19, uiteraard is dan ook meteen hun grootste zorg: zo snel mogelijk aan een fake ID geraken, maar de russische blijkt al connecties te hebben :)

Yana, het russische meisje heeft ons meteen meegenomen naar de whole foods supermarkt in Westwoord waar Roxan en ik ons hebben voorzien op oreo's, chips, douchegel en als diner: sushi. Die we daar dan op het terras hebben opgegeten bij de sunset.

Onze kamer is ok. Heel basic, maar zeker niet te klein. En we hebben al onze felgekleurde toiletzakken en spulletjes wat uitgestald zodat het iets huiselijker is. Ik ga alleen nog op zoek naar een dekbed overtrek (Roxan was zo slim om dat al van thuis mee te brengen), want het was frrrreeeezing vannacht onder mijn dun lakentje.

Goed, wij gaan nu onze bruinCard (studentenkaart) ophalen en vanaf dan is het officieel. Met at 7p.m. een drink voor alle summer school studenten.

We zijn benieuwd.

x Kirsten