What we do best

Luid en overtuigend hadden we het overal vermeld: we're going to take the bus too Santa Monica and get sunburned. Jammer maar helaas had de zon die boodschap niet doorgekregen en bleef die achter in Westwood en werden wij op een koud welkom ontvangen door een dik pak grijze wolken en koude wind at the Santa Monica beach.

Gelukkig is de badstad voorzien van heel wat shopgelegenheid, dus in plaats van te zonnen, dat kunnen we hier nog elke dag, we did what we do best: winkelen!

Victoria's Secret, Abercrombie & Fitch, Forever 21, Sephora, Steve Madden en H&M hebben allemaal de achterkant van onze Mastercard gezien. Waardoor we beladen met tassen op de bus eindigden. Zo'n busrit is trouwens al een hele ervaring op zich. Je betaalt maar 1 dollar om de bus te nemen... En, iedereen weet dat dat snel bijeen te rapen valt, waardoor de gemiddelde dakloze een groot deel van zijn tijd op deze vierwielers doorbrengt. Enter: drie jonge dames met een behoorlijk budget aan kleding in hun tassen is gelijk aan: wreed spannend! :)

Buiten beschouwing latend dat Roxan na het eten van een enorme hamburger met friet stierf van de buikpijn was het al bij al een geslaagde dag. (mijn seafood ravioli was daarentegen bang-e-lijk goed)

Ik vrees dat dit zowat alles is wat we die dag deden, vandaar dat we vandaag er ook bij betrekken, het zou anders maar een kort verhaal zijn en jullie zijn ondertussen al anders van ons gewoon! (plus, door het hele shopverhaal uit de doeken te doen zouden we onze mannelijke lezers verliezen)

Vandaag hadden we weer les. Ik moet nog iets bekennen, daar waar Roxan de tijd van haar leven had bij public speaking in de voormiddag, haatte ik elke minuut ervan van begin tot eind in de namiddag. Eerst en vooral omdat ik een verschrikkelijke klas zit (mijn klasgenoten zijn kort samengevat: ongeïnteresseerd, onbeleefd, bezig met zoveel mogelijk telefoonnummers te verzamelen en just no fun) en ook omdat ik de les zelf ontzettend saai en veel te makkelijk vind. Ik voelde me echt een kleuter (we werken dan ook echt met gekleurde stiften en maken tekeningen en krijgen super eenvoudige opdrachten). Daarom heb ik besloten om die les te laten vallen (ik kan immers niet naar die van Roxan veranderen omdat ik in de voormiddag mijn directing les heb) en ga ik me inschrijven bij 'communication studies: Hollywood studies'. Jep, op mijn lijf geschreven! :) 

Ik moet er wel bij vertellen dat Roxan haar les wél leuk is en beter omdat ze maar met de helft zijn van mijn les en de klasgenoten veel actiever meewerken. The difference the crowd makes...

Daarna zijn we, again, naar het zwembad getrokken om aan die Californian tan te werken. Tot hiertoe valt daar nog niet veel van te bespeuren en het zou maar zielig zijn als we even wit terugkomen als bij aankomst!

Ondertussen is Roxan al helemaal into the American way of life. Als we over straat wandelen (of in de badkamer komen, of op de gang van onze kamer, of in een winkel,...) roept ze steeds ontzettend enthousiast 'Hiiiii' - soms met nog een how are you er achteraan - naar random mensen. Waarop ik steeds met een brede zwaai mijn hoofd draai om te kijken wie dat is, en als ik ze dan niet herken (wat meestal zo is) vraag ik aan Roxan: 'Wieisdat?', waarop Roxan antwoordt: 'kweeni', waarop ik: 'kende gij die?', waarop Roxan: 'neen, ik zeg gewoon tegen iedereen goeiendag.' Waarop de persoon die de 'Hiiii' te horen kreeg tegen die tijd al lang besloten heeft dat wij gewoon crazy foreign people zijn...

Maar, deze crazy foreign people are ready for bed!

Slaapwel, :)

x Kirsten