"Wij gaan ne cabrio huren, gaat ge mee?" - De boys hadden dus het plan een "cabriootje" te huren en ons uit te nodigen voor een dagje beachen. Om de tijd tijdens het wachten te doden, speculeerden we over het soort van voiture dat ons zou voorgereden worden. Wij dachten eigenlijk dat ze met een verouderd model zouden aankomen (het huren bleek namelijk niet zo duur). Niets was minder waar, gisteren kwamen ze aangereden in een enorm coole grijze (ik ken geen types, enkel kleuren) Mustang cabrio! Hop in girls!!!
Als passagier van deze twee ben je getuige van een boeiend schouwspel dat ik niet anders kan dan vergelijken met een scène uit 'Keeping up Appearances'! Aan de ene kant heb je Michiel (aka Richard), die de king of the cabrio is en aan de andere kant heb je Matthias (aka Hyacint Bucket), wie constant het angstzweet uitbrak en die, denk ik, tijdens de rit 10 keer gestorven is. Graag deel ik met jullie een greep uit de woordenstroom van de boys:
"STOP wil zeggen stop en niet, ik rijd rustig door he!", "jaa wete, pakt anders een volle witte lijn, da mag ni zene!", "30 mph Michiel, 30! Ze flitsen hier wel e", "oranje is het nieuwe groen zeker?", "ja tuurlijk, zet de gps maar af, ge kent hier toch uwe weg hé?", "ah ja, steek anders 4 rijbanen tegelijk over zonder uw lichten aan te steken, gij wilt ons dood of wa?!"!
Needless to say dat al dit sarcasme op de achterbank warm onthaald werd en dat we ons bijgevolg de hele autorit kreupel gelachen hebben.
Na deel 1 van de amusante tocht, was het tijd voor de eerste beachsstop: Santa Monica. Santa Monica is zoals je je het in je dromen hebt voorgesteld. Immens brede en lange witte stranden, geweldige surfgolven en natuurlijk de wereldberoemde Santa Monica Pier (je weet wel, die met het reuzenrad). Om op deze Pier te geraken, wandelden we een stukje over de dijk die "muscle beach" genoemd wordt. Kleerkasten showen daar hun opgepompte spieren door allerlei kunstjes aan ringen en andere toestellen uit te voeren. Tot groot jolijt van de aanwezige bakvissen die zich al deze spiermassa's lieten welgevallen. Kirsten en ik waren niet echt onder de indruk, hálloooo wij hadden Hyacint & Richard!
Het Santa Monica-gevoel omschrijven is echt onmogelijk, daarom laat ik de foto's voor zichzelf spreken!
Deel 2 van de autorit was even iets minder amusant toen we door een traffic jam nog maar 30km/u konden rijden en we opeens middenin een wespenzwerm terecht kwamen. Dit zorgde uiteraard voor paniek in de hele auto en er ontstond ongelofelijke chaos! Al rijdend probeerden we snel het dak terug te sluiten, maar we all know dat dat NIET kan tijdens het rijden, dus het kwam vast te zitten waardoor er nog meer paniek ontstond, uiteraard vooral van Hyacint's kant. Bovendien werden door het sluiten van het dak de wespen in onze auto gevangen en waren we zo mogelijk nog meer blootgesteld aan deze stekende wezens. Daarop besloot ik dan ook maar om mezelf te beschermen door me in een handdoek te wikkelen en 5 minuten stoicijns stil te zitten, waardoor Kirsten niet meer kon praten of bewegen! Dit kwam echter niet door de wespen maar wel door het feit dat ze bijna stikte van het lachen. Van mijn paniekaanval zie je hieronder het bewijs, ach, a girl's got to do, what a girl's got to do!
Op naar stop 2 dan, MALIBUUU (en de vruchteloze zoektocht naar een strand). Je zou denken dat Malibu bezaaid ligt met stranden en bars, wel dat viel tegen. Toen we op de Pacific Coast Highway (PCH) Malibu meer en meer naderden, viel het ons op dat er geen echt Malibu-dorp is (of dat hebben we althans niet gevonden) waarop er dan impulsief werd beslist om "naar rechts te gaan"! Deze "rechts" leidde ons door de Santa Monica Hills: dit bleek een aangename verrassing te zijn! Bergen rondomrond, hemelsblauwe lucht en the occasional ooeehhss and aaahhss! Bijna klaar om af te druipen en terug koers te zetten naar Santa Monica, bots ik in mijn Lonely Planet (dank je mama) op Malibu Bluffs Park. Op deze plek heb je het mooiste panoramische zicht over de oceaan, Malibu en de Santa Monica Hills! Na een discussie over waar Japan nu wel zou liggen (we hadden allevier een ander idee), hopten we in de Mustang richting Santa Monica waar we ons te goed deden aan een heerlijke Italiaanse pasta!
Op een uurtje hadden we onze tagliatelle wel achter de kiezen maar op de ene of de andere manier waren we in een diep gesprek verzeild geraakt, waardoor we nog 2 uur langer (zonder iets te consumeren) aan ons gezellige tafeltje zijn blijven zitten. Toen we eindelijk doorhadden dat de ober ons al enkele vuile en veroordelende blikken had toegeworpen, beseften we dat het tijd was om dit etablissement te verlaten en ons terug richting Westwood te begeven.
Samengevat: we sure had our Malibu-moment!
x
Roxan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten