Welcome to LA

Na maanden van aftellen en ons door een heleboel papierwerk heengeworsteld te hebben is het ein-de-lijk zo ver: Roxan and Kirsten have arrived in Tinseltown!

Omdat we nog met een ontzettende jetlag zitten, zijn we vandaag al sinds 5u (2u Belgische tijd) uit de veren. Tijd genoeg dus - want hoeven pas om 11u beneden te zijn - om verslag te brengen van dag één op Amerikaanse bodem.

Onze vluchten zijn in ieder geval 'real smooth' verlopen. Buiten beschouwing latend dat ik naast een dikke Amerikaan van Orange County zat die steeds mijn armleuning inpikte en ook steeds met zijn vlezige ellebogen het lampje aan - en uit duwde terwijl hij sliep (hij was overigens wel vriendelijk hoor). Ook dat ons zitvlak na 8u in een vliegtuig aanvoelde als staal, nemen we er gewoon bij.

Maar dan (het moest ooit foutlopen), bij aankomst in LA moesten we de douane nog zien te overtuigen om ons ook daadwerkelijk binnen te laten in het land. Dat bleek niet zo simpel. Al tijdens het aanschuiven hadden Roxan en ik in het snuitje dat die Chinese douanier links geen makkelijke man bleek. Lees: iedereen werd daar steeds 5 minuten langer tegengehouden dan bij de andere douaniers. Waarop wij dus met volle overtuiging onze vingers kruisten zodat we niet bij de Nazi der douaniers zouden terechtkomen... Offcourse eindigde ondergetekende wel bij hem.

Na kortaf een 'hellohowareyou' te hebben afgedramd en met opgetrokken wenkbrauw een blik op mijn paspoort te hebben geworpen, bleek dat zowel roxan als ik (na 20min aanschuiven) nòg een blad moesten invullen... Dus moesten we terug van nul beginnen, waardoor we pas bij de bagageband aankwamen als allerlaatsen, met onze koffers die moederziel alleen in een hoekje stonden.

Enfin, eind goed al goed. Na een dik half uur aan de bushalte wachten, hebben we een shuttle genomen die naar westwood (waar UCLA ligt) reed, voor 5 euro, en daar zaten we direct met allemaal jongeren van UCLA op de bus, dus dat was wel grappig. Vooral omdat wij honderd uit zenuwachting in het boerenvlaams aan het converseren waren, terwijl de rest cool wezend naar hun iPod zaten te luisteren. They've ben here before.


Uiteindelijk kwamen we pas rond 16u aan bij UCLA (na een taxi te delen met een frans meisje, omdat je 20min bergop moet wandelen vooraleer je onze Rieber hall bereikt. Gewoon te voet is dat uiteraard te doen, maar met onze overload aan koffers: not really! :) Daar aangekomen moesten we opnieuw wachten, tot 17u, vooraleer we in onze kamer konden, waardoor we ook nog een russisch meisje hebben leren kennen (behangen met tiffany armbadjes, kettingen en oorbellen - rich kid -, maar wel een leuke) die hier vorig jaar ook al is geweest.

FYI, wij zijn hier tot hiertoe de oudsten. Enkel de Amerikanen zelf lijken wat meer onze leeftijd, maar die hebben we nog niet echt ontmoet. (de russische is 17 (?!) en de franse is 19, uiteraard is dan ook meteen hun grootste zorg: zo snel mogelijk aan een fake ID geraken, maar de russische blijkt al connecties te hebben :)

Yana, het russische meisje heeft ons meteen meegenomen naar de whole foods supermarkt in Westwoord waar Roxan en ik ons hebben voorzien op oreo's, chips, douchegel en als diner: sushi. Die we daar dan op het terras hebben opgegeten bij de sunset.

Onze kamer is ok. Heel basic, maar zeker niet te klein. En we hebben al onze felgekleurde toiletzakken en spulletjes wat uitgestald zodat het iets huiselijker is. Ik ga alleen nog op zoek naar een dekbed overtrek (Roxan was zo slim om dat al van thuis mee te brengen), want het was frrrreeeezing vannacht onder mijn dun lakentje.

Goed, wij gaan nu onze bruinCard (studentenkaart) ophalen en vanaf dan is het officieel. Met at 7p.m. een drink voor alle summer school studenten.

We zijn benieuwd.

x Kirsten