Feed the brain

Feed the brain, dit namen we heel letterlijk toen we Hedrick Hall binnenwandelden om ons tegoed te doen aan een uitgebreid ontbijt. Omdat er tussen onze twee "classes" maar 10 minuten pauze zit, besloten we zeer deftig te brunchen, denk aan, cereals, scrambled eggs, sausages, pancakes, french toast en veel meer! Met een goed gevulde maag begon Kirsten alvast aan haar calvarietoch naar Melnitz Hall! Good thing dat Miss Jacobs haar lessenrooster de dag ervoor nog even had gecheckt, want bleek dat The Next Scorsese zich om 10 am diende aan te melden en niet om 10.45 zoals we altijd hadden gedacht.

Iets later vertrok ook ik, toch wel zenuwachtig, naar mijn eerste les: Communication Studies 1A: Public speaking for nonnative speakers. Na een paar kilometer "vals plat" en honderden trappen, kwam ik uitgeput aan bij de opgewektste vrouw aller tijden, Sylvia Merschel (but you can call her Sylvia, of course ;)). Er volgen maar 13 international students de voormiddagles van deze flamboyante dame. Dit deert haar overigens helemaal niet want: "that's great, I can give you a lot of attention because you are all special people"! Deze quote was zo over-the-top Amerikaans dat ik even dacht dat er een grouphug zat aan te komen, gelukkig bleek dit enkel een doemscenario te zijn.

Er werd van ons wel verwacht dat we ons kort voorstelden aan de "hele" groep. Natuurlijk mocht ik, omdat ik al een connectie met Sylvia had (thanks Emmelie ;)), als eerste aan de beurt. Na mezelf kort voor te stellen, had ik gehoopt me in alle stilte gewoon terug naar mijn stoel te begeven. Dit was naast de vragen van mijn classmates gerekend! Waardoor ik dus na een introductie van 5 minuten, een 20 minuten durende uiteenzetting moest geven van de politieke situatie in ons land. Mind you dat de meeste van mijn medestudenten België zelfs nog niet eens weet liggen: "oh Belgium, is that in Europe?", geen grap!
Needless to say dat dit als introductie wel kon tellen!

Op naar de tweede les dan, World Politics! Bizar is, dat ik de enige internationale student ben die deze les volgt en dus een klein beetje uit de toon val. Ik sloot me aan bij een groepje Amerikanen die na de eerste 10 minuten van deze les reeds slapend op hun desk lagen, how rude! De professor stelde zich voor als Dick Anderson, wat in de zaal voor algemene hilariteit zorgde. Het lachen maakte echter wel snel plaats voor immens respect toen bleek dat "Dick" 30 jaar voor de CIA werkte en meevocht in Vietnam. Als klap op de vuurpijl bleek de man ook nog Nederlands te praten: "I heb nog 1 year gestudeerd in Arhnem". Zijn Amerikaans accent nam wel de bovenhand, desalniettemin: zoiets smeedt een band!

Dit is trouwens ook een beetje een speciale blog, vandaag krijgt Kirsten ook even het woord om uitvoerig over haar Directing for Film and Television class te vertellen:

Dus; doordat mijn les eerder begon dan die van Roxan, moest ik superzenuwachtig en zielig en alleen de ellenlange wandeling richting Melintz hall volbrengen. Gelukkig waren we de dag daarvoor al gaan zoeken waar het film and television building zich bevond, want goudvis die ik ben (ik onthoud nooit waar ik al eens eerder ben geweest) had ik het alleen met ingewikkelde kaart nooit gevonden. (I know what you're thinking: vrouwen en kaartlezen... jaja)

Uiteraard was ik een kwartier op voorhand present, gelukkig maar, want mijn lokaal bleek onvindbaar. Drie mensen aangesproken en telkens naar een andere kant gestuurd worden: dolletjes. Uiteindelijk ben ik op goed geluk, met zelfzekere blik, achter een hoop wachtende mensen gaan staan, turend op hun papieren om te ontdekken of ze ook directing for film and TV volgden. They did!

Nadat de T.A. (teaching assistant) ons had binnengelaten in het lokaal, kwam er een uithangbord van waaaay to many hamburgers met witte kerstmanbaard en ziekenkasbril aangesjokt. Blijkbaar de lector. Hij bleek een regisseur van sitcoms slash producer van sitcoms te zijn. Hij begon ook direct met een persoonlijke biografie en bleek - gelukkig - een interessant verteller. Ik ben dan maar naarstig beginnen noteren, wat overigens geen sinecure was, denk: typische Amerikaanse klapbureautjes waar net je schrift op past (dus je arm niet), waardoor je je buur te pas en te onpas een ferme elleboogstoot verkoopt tijdens het noteren - way to make friends - en je pennenzak het moet stellen met een plaats op je schoot.

Enfin, mijn eerste opdracht is al direct binnen: een storyboard maken van drie scenes van een script naar keuze (ideeën zijn altijd welkom, liefst geen massa-scenes. We houden alle begin makkelijk! :)
We gaan werken met een soort van 3D programma waarvan we zelf moeten uitdokteren hoe het werkt. Ik ben alvast van plan om dikke vrienden te worden met de computernerd die rechts voor me zat. Want '3D programma' plus 'zelf uitdokteren', is gelijk aan 'ERROR' in mijn brein! Maar, ik heb er in ieder geval zin in. Da's het belangrijkste, right? Goed, terug over naar Roxan:

's Avonds was er voor het eerst party-time ingepland! Het eerste idee was om de bus te nemen naar Santa Monica maar je moet weten: LA public transportation is a b*tch... Over naar plan B dus: O'hara's! Na 3 kasten van buitenwippers te hebben getrotseerd (paspoortcheck, jep, we're 21+), kwamen we in een sportsbar terecht waar op metershoge schermen allerlei baseballgames afgespeeld werden. De waitress die we toegewezen kregen, was alweer over the top vriendelijk (die Amerikanen, we kunnen er nog iets van leren) omdat zij natuurlijk aasde op een grote fooi.

Naarmate de avond vorderde veranderde de sportsbar in een danscafé en raakte de dansvloer al snel overbevolkt. Van op veilige afstand, konden we heel het tafereel aanschouwen en dachten we bij onszelf dat die Amerikanen toch wel professional dancers waren. Deze mening moesten we wel bijstellen nadat ons oog viel op een jongeman die een (underaged?!) meisje stond te 'dryhumpen' (n.v.d.r. wanneer een jongedame zich met haar heupen zeer promiscue en uitdagend, met kleding aan, tegen het kruis van de jongeman aanwrijft, al dansend)! Het bleef jammer genoeg niet bij dryhumpen, het meisje zwierde haar been tegen de muur waar de jongeman natuurlijk gretig op inspeelde. Zo kwam al dansend de hele kamasutra aan ons voorbij, op z'n minst speciaal te noemen!

That's about it!

x

Roxan. (en Kirsten)