Hasta luego, San Diego!

Na een harde week op school hadden we wel twee dagen van "lekker-niets-doen" in San Diego verdiend. Kirsten heeft deze week namelijk haar eerste test gehad, die ze trouwens geaced heeft :), en ik heb mijn Friday by the pool gespendeerd met voorbereidend lezen voor mijn eerste essay! Jullie zien het, we zijn niet enkel true Bruins maar ook true brainiacs! Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat ik na 40 bladzijden toch nood had aan een opkikkerend powernapje om WO I en II even te laten doordringen.

Toen Kirsten me zachtjes wekte, zag ik dat onze Egyptische vriend Kamal ons was komen vervoegen! Later doken ook zijn makkers Omar en, de voor ons nieuwe, Bahaa op. Na Vegas-verhalen in overtreffende trap heen en weer naar mekaar te hebben geslingerd, nam het gesprek een politieke wending en werd ons met hand en tand uitgelegd hoe die revolutie op het Tahrirplein er nu net had uitgezien en vooral, wat de gevolgen waren. Gefascineerd luisterden we naar de verhalen die ze zowel over Caïro en Alexandrië vertelden. Kirsten en ik keken mekaar aan en zeiden: "Wow you guys, we're definitely coming to Egypt now and you should show us around!". Dit voorstel werd uitbundig onthaald maar op het einde werd er fijntjes opgemerkt dat we "dan niet in zo'n bikini of short zouden moeten lopen, want dat dat niet bepaald geapprecieerd wordt"! We werden ons opeens pijnlijk bewust van het feit dat we daar nu ook in bikini lagen en probeerden ons dan ook in allerlei bochten te wringen om zoveel mogelijk vlees te bedekken! Tot overmaat van ramp trok ik het verkeerde touwtje van mijn bikini los waardoor ik krampachtig mijn topje op zijn plaats moest proberen te houden, terwijl ik Kirsten paniekerig vroeg om me te helpen. Gelukkig konden we er allemaal om lachen: hey, it's America!

Off to San Diego then! We besloten eerst bij Ralph's nog wat rantsoen in te slaan voor onderweg. Naast de gebruikelijke Oreo's en snoepjes, laadden we ook een flesje Malibu en de onontbeerlijke red cups in onze winkeltas. De kassier (het was een man) keek bedenkelijk en vroeg, "who of you is old enough to buy this?!" "Dat zijn we beiden", antwoordden we met enige trots, toch drong de man aan op het tonen van onze paspoorten. Hij vroeg zich af vanaf welke leeftijd we dan wel mochten drinken in ons Belgenland en merkte droogjes op "dat ons land dan wel vol dronken tieners moest lopen, wat een opvoeding". Gelukkig was onze tas al ingeladen want er brandde een gevatte commentaar over wapenverkoop op onze lippen. Die hebben we nog net kunnen onderdrukken, we moeten immers de komende weken nog massa's Oreo's komen halen in onze favoriete supermarkt!

De rit naar San Diego duurde maar een kleine twee uurtjes, wat ons dus alweer genoeg tijd gaf om van de Richard-Hyacint-conversaties te genieten, zij het deze keer al in afgezwakte vorm. Hyacint heeft zich ofwel een je-m'-en-fous-mentaliteit aangemeten, ofwel was miss Bucket heavily sedated, tot op dit moment is daar nog geen uitsluitsel over.

Eerste stop was de haven met een prachtig uitzicht over de Coronado Bridge en wat bleek een Amerikaans vliegdekschip te zijn waarvan de jongens vertelden dat die "wel ingezet worden voor de kust van Korea he!!". We waren uiteraard onder de indruk. Langs de dijk zitten verschillende muzikanten, straatartiesten, karikaturisten, handopleggers en helderzienden die maar al te graag munt willen slaan uit de toeristen. Wij laten ons geld natuurlijk liever achter in een leuk restaurantje, dit keer op de pier met zicht op de oceaan!

Met heerlijke fried shrimps achter de kiezen, zetten we koers naar ons Days Inn Hotel waar we room 204 toegewezen kregen. Toen we deze kamer eindelijk gevonden hadden en ik de deur enthousiast opende, krijste ik: "er ligt iemand in onze kamer!!!", waarop natuurlijk iedereen de slappe lach kreeg en om de beurt zijn hoofd in de deuropening stak om deze roomstealer te kunnen gadeslagen. Michiel saved the day en ging voor ons even een andere kamer regelen, we gingen écht níét in een bed slapen waar tot 1 minuut geleden nog een andere vrouw lag te slapen.

Mathias was tegen die tijd alweer zijn oude - Hyacint - zelf en wilde in onze kamer niets aanraken. Hij bleef gewoon rechtstaan, hij leek wachtend op de bus, want er zaten microben op het bed en uit angst voor ziektes moet je daar dus best zo ver mogelijk van verwijderd blijven. Je kan je voorstellen dat dit voer was voor een half uur practical jokes, he should have seen it coming!

Het slot op onze ramen bleek ook niet te werken, dus om iedereen gerust te stellen werd er een constructie op poten gezet om het raampje van enkel glas te barricaderen. Zo konden we tenminste zorgeloos naar het safaripark vertrekken, want daarvan hadden we al opgevangen dat het "amaaaazing" zou zijn. Let's see for ourselves, dachten we!

Het San Diego Safari Park is inderdaad prachtig (enkel bloedheet, woestijn, weet je wel), we zagen olifanten, giraffen, gorillas, twee van de zeven witte neushoorns op de hele wereld én een cheetah-run op een kleine 3 meter afstand, vet :)! We laten de foto's dan ook graag voor zichzelf spreken!

 

's Avonds was het tijd om het San Diego-aanse nachtleven, dat zich in het Gaslamp-district leek te bevinden, te gaan ontdekken! Het viel ons alweer op dat puriteins Amerika er toch in slaagt om ongelofelijk promiscue individuen voort te brengen, de rokjes zijn steeds korter en de decolletés dieper en dieper (de t-shirts doen hier trouwens ook dienst als jurk) en de occasionele valpartij zorgt ervoor dat geen van beide stukjes stof nog op hun plaats blijven zitten. Dat terzijde, kwamen we terecht in The Tipsy Crow met boven een lounge, beneden sportsbar en in de kelder een discotheek waar we, puur op instinct, meteen op af gingen. Drankjes waren er goedkoop en de muziek subliem dus we dansten al snel the night away! Amerikaanse jongens zijn ook niet verlegen om recht op hun doel af te stappen, dus als je op je eentje een drankje gaat halen, naar het toilet gaat of een hip liedje aan de DJ gaat vragen, moet je niet schrikken van "Hi, how are you doing?"-s overal! Het feit dat we daar met twee boys waren, schrikte hen ook niet af! Can't blame a guy for trying natuurlijk ;)!

Op naar onze "hotelroom from hell" dan maar ;)! Wij verheugden ons al op het feit dat Mathias dus onder die "vieze" lakens zou moeten kruipen... Kirsten en ik hadden ons op de rand van ons bed gezet om dit schouwspel front row mee te maken. Hij besloot met sokken te slapen om het risico op ziektes te verkleinen, na een tiental minuten bleek het echter toch te warm en legde hij zijn sokken op het nachttafeltje (ze mochten immers de grond niet raken) naast Kirsten haar hoofd en vermeldde dat zijn sokken wel stonken. Kirsten kon dit natuurlijk niet laten passeren en durfde het aan om de sokken op de sterk vervuilde vloer te gooien, she's a little daredevil!

Om ons SD-tripje in schoonheid af te sluiten, werd er (na ook Sea World in overweging te nemen) afsproken om de dag aan het strand door te brengen. We reden over de Coronado Bridge naar Coronado Island, wat een subliem eilandje is in de oceaan net voor San Diego en daar zochten we een stukje strand uit waar we de hele dag konden luieren, volleyballen en paletten. Kirsten en ik waren als echte pro's bijna meteen geïnstalleerd en ready for some tanning. De jongens daarentegen hadden zelfs hun zwembroek niet aan waardoor er terug naar de auto gegaan moest worden (boys will be boys, again)! Na een bloedstollende wedstrijd paletten, werd er door de jongens opgemerkt dat onze zonnecrèmes écht slecht waren want dat je die moest uitsmeren (wat blijkbaar not done is) terwijl je die van hen "gewoon moest verstuiven", veeeel makkelijker en doeltreffender (ik vermeld dit even omdat je zometeen zal zien dat Karma echt a bitch is :)).

Met die woorden vertrokken de jongens op een (wat leek) eeuwigdurende wandeling. Kirsten werd na een uurtje wachten al wel heel erg cranky van de honger en besloot de boys te gaan zoeken om het proces te bespoedigen. We eindigden in een Irish Pub waar we na de eerste hap van onze overheerlijke lunch al meteen de rekening toegeworpen kregen, ""so you can work on that you guys"! Thanks a million, waitress...

Mathias besloot dan een litanie af te steken over hoe slecht de zon wel niet is en dat we overdrijven met altijd te willen zonnen. Hij doet dat namelijk niet omdat zon slecht is voor melanomen en dat hij geen risico's wil lopen, in tegenstelling tot ons. Klinkt aannemelijk natuurlijk maar zoals ik al zei: karma is a bitch want toen er die avond op onze deur in (home sweet home) Rieber Hall geklopt werd, stonden R & H daar.

"Mogen wij misschien de aftersun lenen?!". We konden nog net een grijns onderdrukken en zeiden, "natuurlijk, waarom?!". "Wij zijn een beetje verbrand", waarop Michiel zijn rug en Matthias zijn benen toonde. Verbrand was een understatement, ze zagen eruit als twee kreeften die net gaargekookt waren en Mathias zijn benen waren zelfs opgezwollen, real nice! En wij maar klungelen met onze "slechte zonnecrème", look who's laughing now!!

x.

Roxan.

PS: Bedankt aan iedereen voor de verjaardagsdollars, dankzij deze dollars heb ik een heel weekend in San Diego kunnen vertoeven :) BIG LOVE