Het moment van de trip waar Kirsten en ik het hardst naar hadden uitgekeken, was eindelijk aangebroken, San Fran babyyy! We waren amper te houden en stonden dan ook al fris en monter - not really - om 5 am de valiezen in onze auto te laden! Na nog een laatste tankbeurt in een bezinestation dat heel erg naar urine rook, konden we onze 5 uur durende tocht zonder zorgen inzetten!
We hoeven het niet te vertellen, maar de omgeving langs de autosnelwegen hier, is mindblowing en straalt een soort van rust uit waardoor het hoegenaamd niet opvalt dat je onderhand wel kramp in je been of doorzitwonden van het lange rijden begint te krijgen. Toen we The Bay Area binnenreden zagen we voor ons een grote brug opdoemen, niet The Golden Gate Bridge (waarover wel eens verwarring kan ontstaan) maar een grote zilveren die je de stad doet binnenrijden.
Ons hostel lag in het midden van het centrum, een ideale uitvalsbasis voor sightseeing dus! Na een onmogelijke zoektocht naar een parkeerplaats, hebben we onze auto dan toch maar in een betaalparking achtergelaten en konden we beginnen aan onze eerste wandeling! Die ons overigens niet ver zou brengen aangezien ons plan voor de eerste dag, je kan het al raden, winkelen was! Union Square lag op 100 meter van het hostel, dus het werd al snel duidelijk dat we ons die dag niet al te moe zouden maken. Eerst moest de innerlijke mens nog gevoed worden, want na een lange rit knorden onze magen als nooit tevoren. What better way than The Cheesecake Factory binnen te wandelen? Iedereen had er al laaiend enthousiast en enkel in superlatieven over gesproken dus wij wilden nu ook wel eens zien what all the fuss was about!
The fuss was niet overdreven: Kirsten genoot van haar Tiramisu Cheesecake en ik van een Blueberry Cheesecake with White Chocolate Mousse, wordt het nog beter dan dit?! Natuurlijk! Want met goed gevulde maag trokken we de winkelstraat in waar we winkel in winkel uit, onvermoeibaar leken door te gaan! Zijn allemaal de revue gepasseerd: Tiffany & Co, Macy's, Diesel, Abercrombie & Fitch, Converse, Nikeworld,... Toen de middag ver op zijn einde liep begon het ons te dagen dat we eigenlijk al van 4 am die morgen wakker waren en dat het dus ongeveer tijd was om even op adem te komen. Nu ja, om gewoon even onze tassen op de kamer te droppen, ons in een andere outfit te hijsen en te vertrekken voor wat de beste sushi ooit zou zijn!
De beste tip die we hier voor sushi kunnen geven is, stap de kleine shabby restaurantjes binnen! Jullie denken: it screams salmonella!!! Wel het tegendeel is waar want deze tentjes worden gerund door echte Japanners, die de sushi heel echt en puur houden, we like! Je krijgt er sowieso ook een klein voorgerechtje en dessert bij, included in the price, natuurlijk. De verrassing was echter nog groter dan we verwachtten want, houd je vast, het totaal voor ons beiden kwam op 17 dollar of iets van een 11 euro! A frickin' steal!
Het uitgespaarde geld dachten we goed te kunnen gebruiken in de nightclub die om de hoek van ons hotel gelegen was: Ruby Skye! Inkomgelden zijn hier voor meisjes namelijk ook minstens 20 dollar maar niet vanavond. Het feit dat we van België komen, is ons hier nog niet echt heel gunstig uitgedraaid. Meestal zien we ons genoodzaakt het hele "we have no government"-verhaal zo simpel mogelijk uit te leggen. Die avond lagen de kaarten anders, de buitenwipper die onze paspoorten aan grondige controle onderwierp, merkte op dat we van la douce Belgique waren. Kirsten en ik keken mekaar aan met een blik van "nee-niet-weer-het-regering-verhaal" en wilden al bijna schaar-steen-papier inzetten om uit te maken wie het deze keer zou uitleggen. Toen zei de man dat hij zelf ook in België gewoond had en er naar school geweest was, wat een kleine wereld! Deze connectie bleek genoeg om als zijn "guests" de discotheek te betreden en het betalen van de entrée te omzeilen! Yet another steal!
De club zelf bleek niet geweldig, net omdat het die avond een house-feest was, niet onze stijl van party music! Gelukkig botsten we op een enorm sympathieke Chinees die ons niet alleen vertelde dat er in San Francisco een Belgisch restaurant is, maar ook dat we voor de goeie muziek eigenlijk in de discotheek naast Ruby Skye moesten zijn! De toegang tot de club zelf scheen enkel langs een glijbaan te lukken, silly Americans. Meer hadden Kirsten en ik langs de andere kant niet nodig om overtuigd te raken!
Binnen was het broeierig warm en na ons door een zee van bezwete dryhump-lichamen te hebben geworsteld, hadden we een plekje naast de DJ versierd, het was de enige plaats waar je nog ruimte had om wat dansmoves boven te halen! Het duurde maar enkele minuten of we werden uitgenodigd om mee met zijn posse aan een tafel te komen staan. Het is nu onderhand wel duidelijk dat die avond ons geen cent gekost heeft, dat - en het feit dat we bijna 24u wakker waren - heeft ons doen slapen als roosjes!
Kirsten en ik besloten dag 2 te beginnen met een stevig ontbijt in the Cheesecake Factory (zo zijn we dan, als het goed is, krijg je ons er met geen stokken meer vandaan!). Het ontbijt viel ons toch nog iets te groot uit en we vroegen een doggybag. San Francisco loopt namelijk vol zwervers die je te pas en te onpas vragen voor geld en eten. Ik wilde graag mijn goed hart tonen en met mijn overgebleven stuk omelet een dakloze gelukkig maken. Fier als een gieter stap ik naar buiten op zoek naar de man die 30 minuten eerder voor eten gesmeekt had, maar leek hem niet meer te vinden. Kirsten merkte terecht op dat er nog wel andere daklozen zouden rondlopen, niet getreurd, ik zou mijn ei letterlijk kwijt kunnen. Ik zal jullie al verklappen dat we geen enkele dakloze (behalve een die money for beer and strippers vroeg) meer gezien hebben en dat ik met mijn ei heb rondgelopen tot aan de Golden Gate Bridge om het zakje dan gedegouteerd in de vuilnisbak te gooien. So far voor mijn goed doel...
Om zoveel mogelijk van San Francisco te zien, hebben Kirsten en ik ons laten verleiden om als echt toeristen een two day pass voor een hop on hop off-bus aan te schaffen. Om het plaatje compleet te maken, hadden we elks ook nog onze camera in de hand. Toeristen? Wij?!
De eerste bezienswaardigheden hebben we vooral vanop het dak van de bus bekeken, eerst eens zien wat voor vlees we in de kuip hebben, dunkt ons! Natuurlijk zijn we wel aan de Golden Gate afgestapt en hebben we door weer en wind (want die waaide aan serieuze snelheden door onze haren) het stalen bouwwerk overgestoken. Kirsten en ik zijn overigens blij dat we heelhuids de overkant hebben gehaald want fietsers raasden ons langs alle kanten voorbij, irritant rinkelend op hun belletjes. Er werden af en toe een paar oerkreten geslaakt om te laten merken dat we deze manier van kamikaze-fietsen echt niet konden appreciëren.
Volgende stop was Pier 39 en Fisherman's Wharf, dé toeristische hotspot van San Fran. In tegenstelling tot wat men ons had gezegd, was het er aangenaam warm. We hadden dan ook onze lange broeken en truien voor niets ingepakt, dachten we. Want toen de avond begon te vallen over Fisherman's Wharf, werd het opeens ook veel kouder en stonden we daar in onze te dunne bloesjes en vestjes. Hoewel we gezworen hadden niet meer te winkelen, voelden we ons toch genoodzaakt om het Hard Rock Café binnen te stappen en een San Francisco-hoodie te kopen. Het maakte dat we er - zo mogelijk - nog meer uitzagen als toeristen.
Om terug naar het hotel te geraken, konden we helaas niet meer op de support van onze bus rekenen, ze reed maar tot 5 pm! Het leek ons dan ook een goed plan om "gewoon" te lopen. Aanvankelijk was dat ook zo, want openbaar vervoer in een ander land is nooit makkelijk. Maar na heel wat straten te hebben beklommen werd het ons te veel en speurden we de straten af naar enig ander vervoermiddel. Kirsten's oog viel toevallig op de Cable Car, de typische elektrische tram waarvoor San Francisco zo bekend is. Wat nog toevalliger is, is dat naast de halte van die CC het Belgische (la Trappe) restaurant lag!
De rit op de CC was grappig, de man die de tickets moest regelen was een gefrustreerde Japanner die ons in een onverstaanbare taal allerlei verwijten naar het hoofd slingerde. We zouden sterven als we niet deden wat hij zei, want hij moest kunnen remmen anders zouden we te pletter van de heuvel storten, real nice!
De volgende dag startte met Chinatown. Kirsten zei, bij het zien van de poort, "Is dit het, of wat?!" Little did we know dat wel in de grootste Aziatische gemeenschap buiten Azië zouden terecht komen. Het was een geweldige ervaring om de gekleurde gebouwen, versierd met lampions en slingers te kunnen bewonderen. Het spreekt voor zich dat we ons natuurlijk in de souvenirwinkels toch even uitgeleefd hebben maar, het is ons gelukt om te weerstaan aan een superexclusieve handtas. Hoe braaf zijn wij eigenlijk?!
De bus bracht ons terug over de Bridge maar deze keer bleven we zitten en genoten we simpelweg van het uitzicht - we hadden onze nieuwe schoenen de vorige dag al iets te ijverig ingelopen. Volgende stop, the crooked street, je weet wel die zigzaggende straat bezaaid met bloemen en planten waar auto's tegen een slakkengang mogen doorrijden.
Deze wandeling konden we echter nooit overleven zonder eerst weer onze suikerspiegel op peil te krijgen. In Union Street botsten we op een Italiaans restaurantje en bestelden een overheerlijke moelleux met een bolletje vanille-ijs. Helemaal aangesterkt begonnen we aan de klim. Na ons - wat leek - kilometers naar boven te hebben gesleept, was er in geen mijlen een crooked street te bespeuren. Toen we op het punt stonden naar beneden terug te keren, vrezend dat onze klim voor niets was geweest, zei een man spontaan dat de crooked street aan de andere kant was, three blocks! Zagen we er dan zo wanhopig uit? Het bleek dus dat we de stroom mensen moesten volgen want toen we aan de hotspot aankwamen, stonden er bij benadering 200 mensen te wachten om aan de afdaling te beginnen. Dit vonden Kirsten en ik nu toch een beetje overdreven!
Als afsluiter brachten we onze sushi-tent nog eens een bezoekje, zoals ik al zei, eens we het goed vinden, krijg je ons er niet meer weg! Vervolgens kropen we vroeg in onze bedjes om maandagmorgen voor dag en dauw weer richting UCLA te vertrekken.
We kunnen jullie nu al vertellen dat we DEF ooit nog eens terugkeren naar San Fran. Waarom? Omdat onze harten daar nog ergens rondslingeren.
X
Roxan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten