Super Saturday!

Om ons, zoals een ezel, geen twee keer aan dezelfde steen te stoten (remember the Jay Leno-cabdrive), huurden we de auto een dag vroeger dan gepland om er, helemaal zelfstandig en zonder commentaar van een crazy Iraniër, mee naar de LA Galaxy-Real Madrid match te cruisen.

We hadden de Chevy al van de vroege ochtend in ons bezit en we broedden al halvelings op het plan Melrose Ave aan te doen om mijn langverwachte Marc Jacobs Francesca-bag op te halen. Tijdens het ontbijt namen we de tijd om deze plannen nogmaals te overdenken toen opeens onze vriend Anthony mee aan tafel schoof.

Eerst werd de avond in de Hollywood-club Playhouse nog uitvoerig besproken want na de foto's op facebook aan grondig onderzoek te hebben onderworpen, vatte Anthony zijn verschijning die avond samen als: "ik ben lijk gehandicapt!". Tot deze conclusie was hij gekomen toen het hem begon op te vallen dat hij op quasi elke foto zijn arm op een onnatuurlijke wijze tegen zijn lichaam had geplooid en zijn hand in een slap vuistje had gewrongen.

(Verder on the topic of beschamende foto's: voor wie graag wil lachen of de voyeur in zich naar boven wil laten komen: kijk op facebook rustig naar de foto's van die avond en focus vooral op de achtergrond, de kans dat je "kruistasten", dryhumpen of schuren opmerkt, is opmerkelijk groot: ENJOY!)

Toen Anthony ons dus wees op zijn lichamelijke malfunction, moesten we ons concentreren om onze cornflakes er niet terug langs onze neus te laten uitkomen, vooral omdat hij nu ook (onbewust) zijn arm op dezelfde krampachtige wijze tegen zijn lichaam had gevleid.

Dit terzijde, was hij niet te houden om mee te gaan naar Melrose, waar hij enthousiast aan toevoegde "én the Grove, én gaan eten in The Ivy"! "Uhu, ja, ja, JAAAA!" Je ziet het, we're easy to please, so off we went!

First things first natuurlijk want ik hoorde Francesca van op een hele grote afstand mijn naam al roepen. Het was oprecht liefde op het eerste gezicht en Francesca leek wel voor mijn arm gemaakt (of hoe een handtas je in opperste staat van geluk kan brengen; dank je mama en papa!).

Kirsten kon zich in het begin nog makkelijk bedwingen want ze heeft namelijk een final wishlist opgesteld en verbiedt het zichzelf af te wijken van de items die erop staan. Haar oog viel echter op een zonnebril van her homeboy Marc en maakte verontschuldigend de opmerking: "gho ja Roxan, ik heb dat nog echt wel nodig eigenlijk, ik zet dat ff op de lijst he?!", waarop ik dan antwoord: "wauw ja Kirsten, die staat u echt super, echt meenemen!". Who am I to stop her?! Ik denk dat het nu wel duidelijk is dat we, shopwise, een slechte invloed op mekaar hebben.

.

Op naar The Ivy dan, je weet wel, dat restaurant in West Hollywood waar alle (of toch veel) celebrities hun lunch komen veroberen. Je hoort ons al aankomen, we hoopten natuurlijk één of andere celeb hottie te spotten. Bij aankomst wierpen we al een vluchtige, doch subtiele blik op het terras om tot de constatatie te komen dat er geen A-listers te bespeuren waren. Lichtjes teleurgesteld, namen we genoegen met een tafel ín het restaurant (niet op het terras, wat stukken glamoureuzer had geweest). Anthony, als ervaringsdeskundige, raadde ons de "Lobster Ravioli" aan and boy, it was yummy! Als klap op de vuurpijl zagen we bij het buitengaan dat niemand minder dan Taylor Lautner de hele tijd naast ons had gezeten, genietend van zíjn decadente ravioli. Zo hebben we dan toch tenminste één celeb gespot, mission accomplished we say!

Voldaan zetten we koers naar The Grove, een groot openlucht shopping center in Hollywood waar Kirsten alweer iets van haar wishlist kon schrappen: een iPhone 4G! On the spur of the moment werd beslist om het kleinnood maar ineens mee te nemen want "de dollar staat goed en iedereen op UCLA loopt er mee rond" (ik voel me ondertussen een echte retard als ik tokkelend op mijn Blackberry over de campus loop). Hoe snel de beslissing ook gemaakt werd, des te langer liet de transactie op zich wachten. Na de telefoon unlocked te hebben, moest Kirsten nog een 15 minuten durend telefoongesprek voeren met een Indiër uit één of ander callcenter. De winkeldame, die de tijd tijdens het wachten nuttig wilde doden, trok uit een lade onder de toonbank een doekje en begon haar nagellak te verwijderen... Oh, the features an Apple-store has!

Omdat we kostbare tijd verloren hadden, jogden we zowaar naar de Abercrombie & Fitch-store, waar we natuurlijk niet aan de doorboy konden weerstaan en absoluut met hem op de foto wilden.

Anthony ging vervolgend ganz los en holde van verdiep naar verdiep, zijn armen molenwiekend en grijpend naar alles dat aan en bij kwam. Ik eindigde als personal shopper die al zijn goedgekeurde kledingstukken mocht dragen, wat er uiteindelijk veel waren want bij elk stuk dat hij aantrok, kirden we: "Jaaaa, oooh, mooooooi". Slechte invloed, told ya!

Oh snap! Het was ondertussen al bijna tijd om naar de voetbalmatch te vertrekken, dus, step on it Kirstie, full speed to UCLA! Onze aankopen werden vliegensvlug op de kamer gedropt en ik holde al richting computer lab om de tickets af te drukken (uitstelgedrag? ik?). Murphy werkte alweer tegen en ik moest uiteindelijk aan de balie vragen of ze zo vriendelijk wilden zijn om mijn papiertjes af te drukken. Damn you Rieber Hall, je maakt ons nerveus!

Voetbal in de States is compleet anders dan in Europa. Om te beginnen zijn ze niet gebeten door de voetbalmicrobe en kan het hen eigenlijk niet zo veel schelen wie er nu wint, alle supporters zitten dan ook door mekaar. Dat kan je je zelfs in België nog niet voorstellen! Je zit ook in een volledig open stadion, dat uitzicht geeft over de bergen en een ondergaande zon, zo krijgt voetbal nog iets idyllisch. Rond het stadion kan je dan weer snacks krijgen vanuit alle mogelijke uithoeken van de wereld: Honduras, Griekenland, Costa Rica, China en je kon er zelfs geglazuurde appels krijgen, ik kreeg een waar Sinksenfoor-gevoel.

Tijdens het spel komt men, zoals vroeger in de bioscoop, rond met (victory/comfort) food (afhankelijk van hoe goed je team het doet) in de vorm van churros en peanuts, stel je voor dat de Amerikanen 45 minuten zonder voedsel zouden zitten: oh the humanity!

Het hoeft niet te verbazen dat Real Madrid over LA Galaxy kon walsen. De eindstand werd vastgelegd op 4-1 (het vermelden waard: een prachtig doelpunt van Cristiano - short shorts - Ronaldo). Al dit plezier werd wel verstoord door enkele boze Barça-fans die ostentatief met hun Messi-shirt pronkten terwijl ze "puta Madrid" scandeerden. Seconden voor er op de vuist zou zijn gegaan, kwam de politie (slang: the popo of de five-O) tussen. Be cool, guys! Ik liet al deze commotie niet aan mijn hartje komen, ik heb immers Becks gezien en jullie weten allemaal dat dan mijn dag écht niet meer stuk kan!

This truly was a Super Saturday!

Kirsten vertelt jullie snel over de Grand Canyon-experience!

X Roxan.